Ahşap bir ev hayal ediyorum, hava olabildiğince soğuk, sobanın içinde tutuşmayı bekleyen çıraların sesi var sadece odada. Yalnızlığıma eşlik ediyorlar, o kadar yalnızım ki hiçbir şeyim yok. Gerçek anlamda hiçbir şeyim. Ne beni bağlayan bir şey var hayata ne de ayakta durmamı sağlayacak bir umut. İntarın bile hiçbir önemi kalmamış. Pencereden bakarken tam o anda anlamsız bir mutluluk eşlik ediyor bana. Tarif etmeye çalışıyorum onu, şekillendirmeye ve bir kalıba koymaya, saklayabilsem saklayacakmışım gibi.. Ama en başta yalnız olduğumu söylemiştim onun da benimle kalmaya hiç niyeti yok. Sadece pencereden bakıyoruz beraber. Acaba daha sonra tekrar yanıma uğrar mı? Sessizliği bozup konuşsam cevap verir mi ya da yüzümü pencereden çevirsem gider mi?