Maupassant'in hikayelerini bir edebiyat tartışmasında keşfettiğimden dolayı okumaya karar verdim. Olay örgüsünün öncüsü olarak sayılan Maupassant bazılarınca yapay bir kurgu ustası, bir gündüz düşü yazarı olarak nitelendiriliyor.
Yaşadığı çağ ve Flaubert'in hocalığı göz gönüne alındığında ( D. 1850) oldukça güçlü hikayeleri olduğunu söyleyebilirim. Çok nadir de yapsa bazı betimlemeleri çok etkileyici.
Örn: "Bütün Normandiya Ovası, çiftlikleri çeviren ağaçların gölgeleriyle beneklenmiş esmerliğini kara, ağır
ve uğursuz bir göğün altına sermekteydi.
300 kadar hikaye yazdığı bilinen Maupassant'ın bu kitabında en sevdiğim hikayesi, "deli" oldu : deli olduğu düşünülen bir yargıcın öldürme tutkusunu işlemekte yazar.
Kendisinin de psikolojik rahatsızlığı ( firengi nedeni ile son zamanlarında çıldırır) düşünüldüğünde hikaye daha ilginç bir hal alır. Hikayemizin kahramanı yargıç önce öldürme duygusunun yüceliğini ortaya koyar. Yok etmenin var olmaktan geldiğini savunur ve bu güdünün kendisine önlemez bir keyif verdiğini tıpkı psikopat bir katilin içsel bakışı ile anlatır. Kuşkusuz sınırları zorlayan bir hikaye. Sırf bu öyküsü bile ne kadar büyük bir yazar olduğunu idrak etmek için yeterlidir.
