Arkadaşlarımıza şikayet ederken, gıybetlerini ettiğimizi dahi fark edemediğimiz, hamurunu kendi ellerimizle yoğurduğumuz çocuklarımız... Ya yargılayıcı cümlelerimize karşı kah vurdumduymazlığa, kah sessizliğe kaçışları, güçlenip bizden ayrılacakları günü hevesle beklemelerinden kaynaklanıyorsa? Sırf kendi başlarına ayakta duracak güçleri olmadığı için, biz onların belli bir süre dişlerini sıkmalarını gerektiren, sabır bileğileri isek? Çok gördüğümüz o saygıyı, öğretmenlerinin, arkadaşlarının, karşı cinsin bir gülüşünden, bir bakışından dilenmeye muhtaç kılıyorsak onları? BÜTÜN O SUSUŞLAR YARINKİ GİDİŞİN HAYALİNİ BÜYÜTÜYORSA SESSİZLİKLERİNDE?...
Sayfa 99Kitabı okudu
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.