Bir duyguyu tarif ederken genellikle bir başka duygu ile kıyaslama yapıyorum. Birini anlatmak isterken bir başkası olmadığını söylüyorum önce. Tam bu aşk dediğimiz kavram ile bu genellemeler tepetaklak oluyor. Konu ne zamandan beri "o" olduysa işler tam tersine döndü. "Onu" ondan başkası ile anlatamıyorum. Ona olan duygularımı da öyle. Şey gibi biraz, tasavvufta o kendinden geçme hali ile canının acıdığını bile anlamayıp o ateşe yaklaşmaya devam eder ya yusufçuk onun gibi. Gibi diyorum çünkü aradaki fark benim acı çekmiyor olmam. Sarhoş ve kendinden geçmişim ama bir o kadar da yakınım kendime ona yaklaşırken. Çok garip bir duygu. Benim imkansızım değil. Tüm benliği ile karşımda, ona erişebiliyorum ama ona ne kadar erişirsem bir o kadar daha "o" var orada..