Üzüntüyü görmenin ya da düşünmenin, bir dereceye kadar, en iyi duygularımızı harekete geçirdiği doğrudur; ama, bazı özel durumlarda, o dere ceden sonrası artık bu etkiyi göstermez; ne kadar doğru, ne kadar korkunç bir gerçek bu. Bunun kaynağının hep insan yüreğinin doğuştan gelen bencilliği olduğunu söyleyenler yanılıyorlar. Daha ziyade, aşırıya gitmiş, bünyenin bir parçası olmuş felaketleri tamir edememenin yarattığı bir tür ümitsizlikten gelir bu. Duyarlı biri için, acıma duygusunun kendi canını da acıtması ender değildir. Ve, bu acima duygusunun etkili bir yardıma yolaçmayacağını niha yet anladığında, aklıselim, ruha bu acıma duygusundan kurtulma sını emreder.
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.