"Ama, kötülük, her yanı tutmuştu." Bir İnci'nin parıltısı yeter miydi insanların kalplerindeki karanlığı aydınlatmaya? Bir İnci'nin hoş ezgisi yeter miydi kötülüğün gürültülü ezgisini susturmaya? Yetmezdi, yetmedi de, ah ki ne ah... Biraz spoiler gibi oldu ama kitabın oluşturduğu duygu yoğunluğunu yazıya dökmeden edemedim.

İnci,

John Steinbeck'in okuduğum ikinci kitabı. Bu eserde de

Fareler ve İnsanlar'da olduğu gibi işçi sınıfının yaşadığı zorluklar, sefalet, toplumsal ilişkiler gözler önüne serilmiş.

John Steinbeck'in şiirsel üslubuyla, su gibi akıp giden bir kitap. Yazarın mekân betimlemeleri harika. Kitaplarda betimleme kısımlarını sevmeyen ben, bu kitabı okurken John Steinbeck'in o şiirsel betimlemeleri karşısında, benim şu an baktığım dünya onun baktığı dünya ile aynı olamaz diye düşündüm. Bu kitapta da

Fareler ve İnsanlar'da olduğu gibi, toz pembe hayaller yerine gerçekçi umutlar var. Kitapta, bir balıkçı olan Kino oğlunu kurtarmak için, büyük ve eşsiz bir inci buluyor. Sonrasında geleceğe dair umutlar yeşeriyor, hayaller kuruluyor. Kino hayallerinin gerçekleşmesini çok istiyor. Fakat; "Bir şeyi çok fazla istemek iyi değildir. Bazen şans ters dönebilir yoksa. Ayarında istemeyi bilmeli kişi." "Bir hayal bir kere düşünülmeye görsün, öbür gerçeklerin arasındaki yerini alır ve bir daha asla yıkılmaz ama kolaylıkla saldırıya uğrayabilir." Kino, hayallerini gerçekleştirmek için direniyor ve bu yolda pek çok kez saldırıya uğruyor. Yine de umudunu kaybetmiyor. Savaşıyor. "Ta beşikten mezara dolandırıldığımızı biliyoruz. Yine de yaşamayı sürdürüyoruz." Sonrasında ne mi oluyor? Cevabı bu incelemede yok. Kitabı okumanızı tavsiye ederim. Okuması az zaman alan ama etkisini atlatması uzun zaman alan bu kitabı okuyun değerli okurlar. Kitapla kalın.