İyi ki tanıdım seni Selçuk Baran, iyi ki o güzel ruhundan esintiler taşıyan kaleminin yazdıklarını okuyabildim, hissettiklerine şahit olabildim... Her eserinde paylaştığın karakterlerle farklı yolculuklar yapabilmemi sağladın, hiç görmediğim bir şehrin farklı yönlerini tanıttın, doğanın uyanışını, çiçeklerin renklerini, yağmurun bereketini, gecelerin ıssızlığını anlattın. Bir yüreğin savruluşunu, kırılganlığını, yalnızlığını hissettirdin. Her eserinde, değişik bir lezzet bıraktın dimağımda... Bozkır Çiçekleri, okuduğum beşinci eseri yazarın, sanıyorum tüm eserlerini tamamlayacağım. Hem öyküleri hem romanları ayrı bir serüven oldu benim için. Bir solukta okumak istediğim, sayfalar dolusu daha sürmesini istediğim... Eser dört bölümden oluşuyor. Seyfi, Nurten, Müfit ve Gidenler. Seyfi ana karakterle başlayan roman Nurten ve Müfit'in eklenmesiyle farklı bir boyut kazanıyor. Yaşama tutunmaya çalışan, yalnız kalmadan yaşamaya çalışırken hep yalnız olduklarının farkına varan üç gencin hikâyesi bu. Daha iyi bir yaşamı hayal eden Seyfi mi? Her yeni başlangıç için bitişlere ihtiyaç duyan Nurten mi? Güçlü duruşunun ardında yazgısına boyun eğen Müfit mi? Hangisi sizin kahramanınız? Her karakterin ruhunu ayrı ayrı hissettiren, her karaktere empatiyle yaklaşmanızı sağlayan Selçuk Baran bunu tüm eserlerinde okuyucuya tüm ustalığıyla hissettiriyor. Eserin, 'Gidenler' adlı son bölümü çok etkiledi beni. Gerektiğinde gitmek bir kaçış mı, korkaklık mı, cesaret mi, gereklilik mi?.. Bu bir veda mektubu olmasın! Senden ayrı olmayı, kendimi sensiz düşünmeyi kabul edemiyorum daha. Belki hiç kabullenemeyeceğim. Seni her zaman seveceğim. Sevildiğimi bilerek seveceğim. Sayfa/ 206 En etkilendiğim bölümle bitirmek istedim...Unutamayacağım... Sevgiyle...