Dün bir camide kendi halimde Kur'an-ı Kerim okurken bir abinin yakarışlarına şahit oldum. Aslında yakarıştan ziyade sığınış, samimi bulunuş, kalbin çevrilme anı ya da ne denilebilirse işte...
Yürekten ve samimi öyle bir istedi ki.
Hidayet istedi, doğru yol, affedilmek istedi.
Hatalar genelde insanların kusur gibi görmesinden kaynaklı saklanır ya bu abi hatalarını bir bir söylerken doğrusunu istedi Allahu Teala'dan. Gerçekten ürperdim. Kur'an-ı Kerim'imi kapattım abi ne dediyse bende onun için ve kendim için bizzat amin dedim. Yanımda bir teyze tanıdığın mı diye sordu. Değildi...
Birilerinin dualarına ortak olmak için, destek olabilmek için tanıdık olması gerekmez ki.
Ayrıca insanız hatalar bizim en doğruyu, en gerçek hakikatı bulmamız için örülmüş bir ağ ise neden bunu kötü olarak atfediyoruz ki ? İslam'a yaklaştıran, yüreğe ağır gelen, farkına varılan her hata bize bir lütuf. Allah'ı bulmak adına, kendimizi bulmak adına. Hakikatı bulup tek yakarış sahibine ulaşmak adına.
Bugün duanıza o abi içinde bir seyler iliştirebilir misiniz? Mü'minin mü'mine duası denir bilirsiniz...