Hiç bir dizi hiç bir yapım bu derece etkisi altına alamadı beni. Hayatın gerçek yüzü; umutlu, şükür- sabır dolu yüzünü böylesi görmekle, huzuru içten hissetmemek mümkün değil.
Güzellik ne kadar güzel, değil mi?
Vefa dostluk ne kadar kıymetli, değil mi?
Sabır, şükür ne süsleyici inciler, değil mi?
Dayanışma, birlik-beraberlik herşeyi çözermiş, sevgi nasıl parlatıyormuş hayatı. Kafamda bu dizeler dönüyor:
Hayat sevince güzel,
Sevince tatlı günler.
Bir kuşu, kelebeği;
Bir taşı sevin yeter.
Bu son bölümle beraber diziye sormak istiyorum:
Daha ne kadar güzelleşebilirsin?