"Sensin.."
Nefes almaktan bile korktuğumu hatırlıyorum. Yanımdasın ama istediğim kadar bakamıyorum. Bir şeyler söylüyorsun ama benim tek derdim sevinçten gür bir kahkaha patlatamamak veya sesimin son notasıyla çığıramamak. Zor tuttuğum sesimi kontrol altında tutabilmek. Hani konserlerde şarkıcının hayranları tezahürat yapar ya. Gördüğüne inanamayıp ağlarsın. Canlı canlı görmek, sesini duymak için çıldırırsın. One Direction hayranları gibi, Harry Styles hayranları gibi.. Benim Harry Styles'ım sensin. Batman'ım sensin. Benim İlyas Yalçıntaş'ım sensin. Benim yıldızım da, Ay'ım da, Güneş'im de, gökkuşağım da sensin. Orada dolup dolup taşamamak, ağlayamamak, gülememek, doya doya bakamamak nasıl bir şeydi biliyor musun? Çığlık atamamak..
Sayfa 136 - Luna YayıneviKitabı okuyor
·
120 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.