Osmanlı'da şairler kendilerine patron ararlar ve bundan dolayı kaleme aldıkları eserleri devrin padişahına veya ricâle (devlet ileri gelenleri, büyükleri) sunarlar. Patrondan kasıt hâmidir. Yani bugünkü tabiriyle "sponsor" diyebiliriz sanırım.
Patrona sahip şairler, geçim derdi çekmezler çünkü bütün giderleri patronu tarafından
