Şükrü Erbaş Takvimler evlerin olmazsa olmazıydı eskiden. Rahmetli dedem akşam itinayla koparır arkasını okurdu. Kendi okuduktan sonra da bana verirdi okuyayım diye. Yaz tatili bitince öğretmenimiz kitap okuyup okumadığımızı sorardı "Takvim okudum, o sayılır mı?" derdim. Tüm sınıfa dalga konusu olsam da çok severdim o takvimleri okumayı... -Hâlâ severim ya, orası ayrı- Arkasında isim önerileri, yemek önerileri vs de olurdu. Ben de size bir şair önermek istiyorum. Özellikle şiire yeni başlayanlar, şiirden zevk almak isteyenler için. Bir şair: Şükrü Erbaş. Öyle güzel tanımlıyor ki yaşamı, ölümü, en çok da içinde bulunduğumuz hayatı. İster istemez "Tamam ya, bu benim, beni anlatıyor." diyorsunuz. Hani başarılı bir öğretmen tüm öğrencilerine şunu düşündürür ya: Öğretmenim en çok beni seviyor. "Bu dize en çok beni anlatıyor." diyorsunuz. Ben en çok şu dizelerde takılıp kaldım sanırım: "Ah biz memurlar, bürolara tıkılmış insan konserveleri Özü gitmiş ömürler, ölü alışkanlıkların tutsakları." (s. 88) Bürolara tıkılmış olmasam da bazen böyle hissediyorum ziyadesiyle. Herkesin sevebileceği, anlayabileceği, o acıyı hissedebileceği dizeler... Bütün Şiirleri kitabında birçoğunu okumuş olsam da şiirlerin, defalarca okumaktan kendimi alamıyorum. Hele ki zorlu romanlardan sonra öyle iyi geliyor ki şiir kitapları. Hem dinlemiyorum hem ruhum huzur buluyor adeta. Bilmem doğru bir tabir olur mu ama: acıyla mest olmak... Geçtiğimiz günlerde buradan bir okur, yazarın adıma imzalı kitaplarını göndermişti. O gün bugündür kitaplığımın en güzel yerinde durur Şükrü Erbaş kitapları. Otuzumdan sonra tanıdığım için midir bilmem ama tanıdığıma çok memnun olduğum bir kalem oldu. Hani hepimizin sevdiği bir kitapta der ya: "Şu anda, sana güzel bir söz söyleyebilmek için, on bin kitap okumuş olmayı isterdim." dedi: Gene de az gelişmiş bir cümle söylemeden içim rahat etmeyecek: "Seni tanıdığıma çok sevindim kendi çapımda..."