Bir hastane koridorunun soğukluğunu iliklerine kadar
hissetmemiş herkes hüznün baki olduğuna inanır ama değildir.
Özlediği insanı rüyasında görmekten başka çaresi olmayanlar
bilir, hayat çok da ciddiye alınacak bir yer değildir ve bazı
uyanışlar özlem doludur, hıçkırarak ağlatır.
Her erteleyiş, hayat boyu devam edecek bir vicdan yükü olabilir. Gecikmiş bir af dileme, söylemek için geç kalınan
bir sevgi sözcüğü, o arasın ben haklıyımlar. Bir gün ciğere
saplanıp, ölene kadar orda varolacak bir hançere dönüşebilir.
Vakit varken, tam da şu an. Ölüm gelmeden!