Necip Fazıl Kısakürek 'in 1969 yılında yazdığı Sultan 2. Abdülhamid devrinden başlayarak kronolojik olarak din mazlumlarını anlattığı bir eser. Eseri genel olarak beğendim. Eser 9 bölümden ve 336 sayfa olmasına rağmen hiç sıkılmadan elimden bırakmadan 3 günde bitirdim. Kitabın çok akıcı bir dili vardı. Kitabın en geniş bölümleri
Süleyman Hilmi Tunahan hazretlerine ayrılan 7 ve 8. Bölümlerdi. Burda bir parantez açmak istemiyorum Üstad Necip Fazıl bey kendisi Esseyid Abdülhakim Arvasi hazretlerine intisap ettiği için Üstadım
Süleyman Hilmi Tunahan efendi hazretlerine biraz menfi abartılı haksız yaklaştığını düşünüyorum. Bizde maalesef şöyle bir gerçek var kim kime olursa olsun birine intisap ettiğinde onun devrinde yaşayan benzer şahsiyetlerine biraz abartılı haksız görüş belirtebiliyor. Mesela kitabın
Bediüzzaman Said Nursî kısmında Üstad Necip Fazıl şunu diyor İstanbul'da, Said Nursi hazretleri ile görüştüm bana seni 40 yıl Risale-i Nur'a hizmet etmiş gibi sayıyorum diye iltifat etti. Kendilerince olan bu iltifata teşekkür ederim ama biraz da şaşırdım çünkü benim Nurculara intisap etme ve Nurcu olmama imkan yok gibi bir cümle kuruyor. Böyle bir ifadeye ne gerek var ki... Müslüman, bir müslümandan herhangi bir şekilde övgü sözcüğü geldiğinde bunla övünç duyup içeriğine bakmadan teşekkür etmeli ardını sorgulamamalı... Kitap hakkında ki tek olumsuz eleştirim bu bence Üstadım Bediüzzaman hazretlerine ve Süleyman Efendi hazretlerine biraz haksızlık yapılmış. Keşke diğer bölümler gibi onların bölümleri de nispeten kısa olsaydı da bu tip abartılı bir eleştirisel dil üslup olmasaydı... Öte yandan kitabın içinde ki İskilipli Atıf hoca, Menemen vakası ve ikinci Abdülhamid Han başta olmak üzere yazılan tüm bölümlerine katılıyorum. Eleştirdiğim noktalar olmasa bence 10/10 kitap ama bunlardan dolayı 9/10 kitap... Merhum Üstadımız Necip Fazıl keşke bir kez daha Üstadım Bediüzzaman hazretlerini ziyaret etme fırsatı bulup da eleştirdiği noktaları birde kendisine sorsaydı keşke diye içimden geçirmedim değil...
