Yüzü, gözü, kaşı, saçı aynı, başka insanlar. Onlar kendi aralarında kurdukları arkadaşlıkla bir nevi, aile olmayı başaran kanserli insanlardı. Annemle ve bu insanlarla geçirdiğim zamanlarda, hayata bakışım, yaşamdan beklentilerim, ümitlerim, sevinçlerim, hepsi karman çorman oldu. Meğerse bu dünyada üzüldüğümüz şeyler ne kadar da anlamsızmış. Biz düştüğümüz bu dünya telaşında, sahip olamadıklarımızın hırsıyla bu canı yıpratırken, bu insanlar bir gün daha nefes alıp alamayacaklarını düşünüyorlardı. Hayattan tek beklentileri yaşamak. Bizler, hiç bitmeyeceğini sandığımız bu ömrü heba edip dururken, bazen bir yakınımızda, bazen de kendinizde karşılaştığımız, ölüm gerçeğiyle yüzleşiveriyoruz. İşte o an hayatın değerini görmeye, bu hediye edilen ömrün kıymetini bilmeye başlıyoruz..
Sayfa 91 - C planı yayınlarıKitabı okudu
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.