O zamanlar o konfeksyon atölyesindeki radyolarda çalınan müzikler insanın duygarına hitap etmiyor bizzat duyguyu taşıyordu. Söylenen şarkılarda halkın kavgası vardı, aşkın acısı vardı, sabır vardı, memleket hasreti vardı, hüzün vardı, mutluluk vardı. Şarkıyı söyleyen adam bizzat şarkıyı kendi bestelemiş oluyordu yahu bu zamanda hayret edilesi birşey. Bir Ferdi Tayfur şarkısını bir sefer dinledin mi şarkının sonunda kafandan bir kova su dökülmüş gibi olurdum. Şimdi baldırı çıplak dili bozuk yosmaların kıçına mı bakcan yoksa ağzındaki duygusuz laflaramı insan şaşırıyor. Zamanla toplumda 《 Ayıp 》 kavramıda öldü. Duygularımız sezonluk oldu. Hislerimiz anlık...