“Acısız yazı yoktur, yoktur".Kitabı okurken sık sık “ne yazmış ama” deyip durdum. İşin ilginç yanı, beni en çok etkileyen yanının yazmadıkları olması. Cümleler kısa, cümleler kesik, sanki yarım bırakılmış. Anlattığı aşk hikayesi gibi.. Yarım kalmış, tamamlanması mümkün olmayan bir aşkı uzun uzun anlatmak nasıl mümkün değilse, bu kitap da başka türlü yazılamazmış hissi. Ve bu anlatım biçiminin yazına kattığı ritim, etkileyicilik, güç..Hayran oldum.
Bir kadın ve iki erkek..Hikaye bir İspanyol kasabasında bu denklemin çözülememesinden doğan bir cinayetle başlıyor konuşmaya. Ve fırtınadan kaçıp kasabaya sığınanların da çözülemeyen bir denklemi var. İki kadın, bir erkek.
Duras iki denklemi birbirine çarpıyor, kafa kafaya. Her şey, kocaman bir karmaşaya, kaosa, gürültülü iç konuşmalara bırakıyor kendini. Öyle güçlü anlatıyor ki, kendinizi kirli bir battaniyeye sarılmış, fırtınada sığınılan otelin koridorlarında uyuklamaya çalışan insanlardan biri gibi hissediyordunuz. Polis postalları geçiyor yanınızdan, soğuğu duyuyorsunuz, zeminin sertliği sırtınızı ağrıtıyor. Ordasınız, tüm o kalabalığın içinde.
Ve neden sonra, tüm o rahatsız edici, yürek dağlayıcı atmosferin içinde bir dinginlik duyuyorsunuz. Duras tüm o kaosun içinden size mavi buğday tarlalarını göstermeyi, yağmur sonrası toprağın kokusunu duyurmayı başarıyor. Nasıl başarıyor bunu? İnsanın yüreğini hem bu kadar dağlayıp, hem de böyle ferahlatabilmeyi?
Üzülerek de olsa kabul ediyorsunuz: Hayat. Tam da böyle bir şey. Bitiyor ve başlıyor..Bir daha asla onsuz olamam dediğiniz her şeyden, herkesten kopup, bir daha asla mutlu olamayacağımızı düşündüğümüz anla, bir sabah serinliğinde kuş cıvıltılarının duyabildiğimiz an, aynı hayatın kucağında oturuyor.
110 sayfayla, bu kadar güçlü, bu kadar etkileyici bir kitap yazmayı nasıl başardın ey Marguerite diye sorasım geliyor...İnsanın yüreğini bunca dağlamak..üstelik salkım saçaksız, süssüz püssüz..
Sonra internette Duras’ın bir fotoğrafının altında şu yazıyı görüyorum:
"Il n'y a pas d'écriture sans douleur, ça n'existe pas"
“Acısız yazı yoktur, yoktur". Her şeyi anlatıyor.
