İndirgemeci yaklaşım (yargılama, muhakeme, tespit vs.), insanlığın en ilkel ve kadim refleksidir. Dinin tek hakikatçi olması, ilk dönem filozoflarının arkhe arayışları içerisine girmesi hep aynı refleksin ürünüdür.
Çünkü bir sorunun yahut bir problemin, tek bir cevabının olması yahut tek bir çözümünün olması, insanı en meşakkatsiz ve emeksiz olarak neticeye ulaştırır. Bu insanı rahatlatan bir şeydir. Zira bir soruya verilmiş birden fazla cevap, hem problemi daha karmaşık hale sokar hem de çözümden şüphe duyulmasını sağlar. Bu da insan için fevkalede rahatsız edicidir.
Bu yüzden insanlık, zihinsel gelişiminin başında, daha kesin ve tek cevaplı usulleri (din/felsefe) tercih etmiştir. (Hatta bugün, gelişmemiş zihinlerde bu refleks hâlâ yaşar. Zihin ancak geliştikçe çokluğu algılar.)
İnsan zihinsel olarak geliştikçe kendisini birden fazla hakikat olduğuna, bir probleme birden fazla çözüm sunulabileceğine, bir sorunun birden fazla cevabı olabileceğine ikna etmeyi başarmıştır. Üstelik bunu da gerçeklemiştir. Böylece en güçlü hakikatleri olan teorilerinde dahi ufak da olsa yanılma payı olduğunu kabul eden bilimi (modern bilimsel paradigmayı), yaratabilmiştir.