Vay be Mahzun Yüzlü Şövalye, kitaba başlarken, süreç esnasında hem sesli gülebileceğimi, hem naif duygular hissedeceğimi düşünmemiştim. Muhtemelen başka incelemelerde Quijote 'un muazzam delilik ve muazzam akıllığından ve Sancho' nun sadakatinden bahsedilmiştir. Ben daha çok benim payıma düşenlerden biraz bahsetmek isterim. Bence herkesin içinde bi Quijote var. Yanlışlığını, uygunsuzluğunu aklımıza getirmek bile istemediğimiz veya eksikliğini veya tam olarak icra edilmediğini düşündüğümüz konuları Quijote gibi savunduğumuz olmuştur. Ben de mesela 'adalet' (genel olarak düşününüz: insan, toplum, şehir, ülke, dünyayı içine alan bir çatı gibi)konusunda Quijote gibi çıldırdığımı fark ettim. (Gerçi ben yel değirmenleri yerine evdeki yastıkları tercih etmişimdir, çok pratik oluyorlar :) ) Söyleyiniz, Hangimiz 'delirmedik' ki çılgınlar gibi? :))
