Sanmış olmak. En çok bu koyuyor ama yaşamaya devam etmek zor değil. Sadece bir süre sevildiğini sanacak kadar karşı tarafı tanımamış olmanın gerçekliği ile baş etmek zorunda kalıyorsun.
Kendine kızarsın inandığın için, ona kızarsın kandırdığı için, dönüp bakıp zamana ve emeğe yanarsın, içten içe seni kurutan bir kurt gibi çöreklenir sendr o duygu. Sonrakilerde acaba mı yine mi diyerek endişe yaşamakta yormaz mı insanı? Bu kadar yorgunluğa dayanır mı yürek ve beden?
Yanılmış olmak gerçekten çok utanç verici. Yaşayan bilir… Yine de ölmeyi tercih etmezdim bi böcek beyinli için. Hep derim hayat çok güzel, yaşam çok büyülü :)