farab’iye göre, daha önemli olan bu insan hüriyeti, tanrının adaleti ile de ilgilidir.
bunu, farabi, kendisinin ilk defa felsefeye mal ettiği “başkasıyla, dolayısıyla zorunlu” prensibi ile çözmeye çahşır. olurlu varlıklar kendilerinden olurlu başkasıyla zorunludur. burada tanrının, onların var ile yok olma şıklarından hangisi ile ittisaf edeceğini bilmesi kendiliklerinden varlık ve yokluk’a olan eşitliklerine mani olmadığını ileri sürer*.