Her zaman insana acı çektiren birşey vardır.
Pavese'yi şöyle özetleyebilirim:
"Bir yanda yaşama çabası, bir yanda ise güçlü bir intihar tutkusu."
Cesare Pavese'yi 
Tezer Özlü'nün 
Yaşamın Ucuna Yolculuk kitabında tanıdım. Özlü Pavese'den oldukça etkilenmiş ve kitabında bir çok alıntıya yer vermişti. Bende merak ederek bu kitabı listeme eklemiştim ve okuma fırsatı buldum.
Pavese'nin 1935-1950 yılları arasındaki günlükleri kitaplaştırılmış. Günlüklerinde sanata bakış açısı ve yazdığı kitaplardan bahsetmiş. Aforizma tadı veren çok değerli sözlerine yer vermiş. Pavese'nin çok güçlü bir kalemi var. Yazdıklarından etkilenmemek mümkün değil.
Günlüklerinde kadınlardan da bolca söz ediyor. Kadınlar onun canını fazlasıyla yakmış olmalı ki, onlara karşı bir tiksinti ve nefret duygusu oluşmuş. Hiç evlenmemiş fakat özel hayatı çok karışık, sonu olmayan aşk ilişkileri Pavese'yi aşırı bunaltmış.
1935 yılında anti-faşist çalışmaları nedeniyle tutuklanıp, 1936'da serbest bırakılmış. Hapishanede geçirdiği bir yıldan esinlenerek (Hapis) adlı romanını yazmış.
1950'de Roma'da 
Yalnız Kadınlar Arasında romanı ile İtalya'nın önemli edebiyat ödüllerinden Strega Ödülü'nü aldıktan sonra, Torino'da penceresi (felice) mutluluk alanına açılan bir otel odasında, bütün özel kâğıtlarını yok edip, 21 adet uyku hapı alarak intihar ediyor.
Penceresi mutluluk alanına açılan bir odada intihar etmek çok ince bir ayrıntı. Bunun bence iki düşüncesi olabilir.
Ya "ben hiç mutluluğu bilmedim ve ölümü seçtim."
Yada "ben şimdi mutluluğu buldum ve o mutluluk alanına yürüyorum"
16-17-18 Ağustos 1950'de "Artık yazmayacağım sözler değil eylem" diyerek günlükleri sona eriyor.
Bu günlerde yazdığı son sözleri buraya bırakmak istiyorum.
#175209479
#175211493
#175213274
Pavese günlüklerin son günlerinde, Amerikalı bir film yıldızı ve manken olan Constance Dawling’le olan ilişkisinden de bahsetmiş. Ona da bir kaç satır bırakıyor hayata veda etmeden, buraya bırakıyorum.
#175210577
Cesare Pavese hayatını acıları üzerine kurmuş. Acıları onun bazen zayıflığı, bazen de gücü olmuş. Yazdığı düşünceleri acının yazdırdığını savunuyor. Haklı bir yorum. Çünkü acılarımızdır bizlere kalem tutma, yazabilme gücünü veren fakat acıdan kurtulmak için kendini öldürme isteği o kadar ağır basıyor ki, kariyerinin doruğunda iken sonunda bu isteği gerçekleştiriyor. Maalesef ki yazdıklarının çoğunda acı, ölüm ve intihar düşüncesi vardı.
Son olarak en sevdiğim alıntıyı bırakarak noktalamak istiyorum. Keyifli okumalar.
"Ah! Şu kayıtsızlığın gücü! Budur taşlara milyonlarca yıl değişmeden dayanabilme olanağı veren."
·
201 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.