Söz cesaret ister. Sözün yükü içeride de, dilde de ağırdır çünkü. Gönül rahlesinde bir tek kelime dahi bazen okumayı, yazmayı, konuşmayı unutturur. Bazen o bir tek kelime yeni bir defter açacaktır, bir tek kelime bir kitaba dibâçe olacaktır, bir tek kelime sonsuz bir mülakat başlatacaktır.
El-mürâsele nısf'ul muvasele... Bir tek kelime, âh bir tek kelime... Tüm vurguyu üzerine alıyor. Tüm uykular o tek kelimede uyanıyor. Dudak kenarındaki bir kıvrım hâlis bir sükûtu saklıyor içinde. Bazen bir tebessüme kıvrılıyor o ihtişamlı çizgi, bazen ağlamanın gökkuşağı beliriyor ufkunda. Ama hep sükûtun tuzu dolaşıyor dudaklarında. Bir tek kelime bozuyor o çok anlamlı sessizliği. Yalvarırcasına bakıyor insanlar...bozma o sessizliği. O sessizlik bozulursa tüm muvazenesi bozulacak ânın.
Sükût nüsha-i kebir olarak açılıyor önümde. Sabah uyandığımdan beri bir ayet işgal ediyor dilimi. "fe eynema tuvellu fe semme vechullah"... Yönsüz ve cihetsiz işitiyorum bu sesi. Tekraren...tekrarın da yönü yok! Sukûta hangi yönden yaklaşırsam yaklaşayım aynı. Mesele sükûtun içine girebilmekte. Sükûtun içinde kendini işitebilir mi insan? Nasıl işitmek istiyorum başkasının sesinde kendi sesimi? Ağladığıma birileri şahit olsun istiyorum. Ağlamanın sonu sükût. Bir kefen mi, bir kundak mı? Ruhumu o dipsiz sükût sarsın yeter!
Ben konuşmadan o anlasın beni. Çok mu şey istiyorum? Sessizliğe bir anlam da ben yüklemek istiyorum. Beni anladığından olmalı bu sessizlik, beni kendi gibi bildiğinden. Benim sessizliğimi anlamış olmalı. Ben gibi sessizleşmiş olmalı. Sessizlik bir düşünce mi, bir his mi? Sessizliği hissetmek ne kadar zor ise, onu korumak ve sürdürmek de o kadar zor? Ya o sessizliği bitirmek!? Allah'ım bir şeyi hem sürdürmek, hem de bitirmek nasıl bunkadar zor olabiliyor? Ancak sen kolaylaştırırsın. Kolaylaştır... Âmin...
önce Hz. Zekeriya'nın ve sonra Hzm Meryem'in sukûtunu hatırlayarak sessizlesme ihtiyacı duyuyorum.
Çok doğru, kaleminize sağlık..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.