Korkuyu arzuluyorum. Sabah yataktan kalkmak için bu dehşet yoğunluğuna ihtiyaç duyuyorum. Adeta genlerime işlemiş. Hem planlı hem de rastgele işlediğim şiddet eylemleri bana vicdan azabı çektiriyor. Ama sanırım bu davranışı haklı görmeyi öğrenmiş olmak, bana en çok acıyı veren şey. Suçluluğumu, vahşilik dehlizlerine itmemi sağlayan bir tür karma aracı gibi her zaman bir neden, gerekçe veya ihtiyaç buluyorum. Nefret ettiğim şeye dönüştüm. Bu farkındalık olduğunda, günlerce ve bazen haftalarca aynaya bakmaya korkuyorum. Kendime karşı nefretim o kadar yoğun ve aşikar ki kendi yansımama saldırmaktan, aynayı paramparça edip kendimi, kırılmış yansımamın parçalarıyla kesmekten korkuyorum. Sevgi, dostluk, özgürlük... Bu hayattan istediğim her şey sislerin arasında kaybolup gitti. Boyun eğdiğim için affedin, çocuklar. Ama bugün hiçbirimizin unutmayacağı bir gün olabilir.