Semerkant Kitap İncelemesi
Özet: Kitap dört bölümden oluşuyor. İlk iki bölümde Ömer Hayyam’ın 1072 yılında başlayan serüveni ele alınıyor. Ömer Hayyam olunca Hasan Sabbah ve Nizamülmülk de karşımıza çıkıyor.
Son iki bölümde de Ömer Hayyam’ın hayatı ve Rubai’si (Ömer Hayyam’ın tek el yazması) peşine Benjamin Omar Lesage karşımıza çıkıyor. Ömer Hayyam’ın hayatına
ve el yazmasına duyduğu ilgi onu yeni serüvenleri sürükleyip karşısına Şirin’i çıkartıyor.
Eleştiri: İlk bölüm ve İkinci bölüm itibariyle Selçukluları ve Selçuklu Hükümdarlarını çok küçük gösteren cümleler sarfediliyor. Alparslan ve özellikle Melikşah’ı tanımasak, vasıfsız kişiler olarak tanıtıyor bize.
Özellikle Melikşahla alakalı inanılmaz ezici cümleler kullanmış yazar. Koskoca Selçuklu hanedanlığını en geniş sınırına ulaştırmış adamdan bahsediyoruz burada.
İkinci olarak sayfa 51’de şöyle bir cümle geçiyor; Şu Türk’e de bak sen! Daha çadırından yeni çıktı! Düne kadar babası atası kim bilir hangi putun önünde secdeye varıp sancaklarına da hangi domuz suratlarını çiziyorlardı! İslam öncesi türklerde domuz uğursuz hayvan olarak görülürdü, domuzun yanından geçen bir türk göremezdiniz. Ayrıca yine tarihe bakarsak islam öncesi türklerde puta tapma yoktu göktanrı inancı vardı. Totale gelecek olursak kitapta, ciddi bir arap-türk düşmanlığı sezdim ve bu beni inanılmaz rahatsız etti. Ekstra olarak kitabın ikinci bölümüne geçtiğinizde yazarımız Rusları ve İngilizleri gömüyorda gömüyor, Amerikalıları poh pohluyor. Yazdıklarıma belki kızıp karşı çıkacak olacaktır ama tarihteki gerçekleri değiştirmeye çalışmak, geçmişi bilmeyen insanlara tarihi böyle anlatmak bana göre yanlış. Kitabı dikkatli okumanızı tavsiye ederim. :)
