Gece Yarısı Kütüphanesi Esere dair daha önce olumlu, olumsuz birçok eleştiri aldım. Ama ben kimi eserlerin insan seçtiğine inananlardanım. Şimdi eser bitti ve kendi kendime kurduğum ilk cümle ne oldu biliyor musunuz: İyi ki şu anki hayatımı yaşıyorum... Evet bambaşka bir hayatım olabilirdi. Daha zengin olduğum, Daha popüler olduğum, Daha başarılı olduğum, Etrafımda daha fazla insanın olduğu, Yapmak istediğim her şeyi yapma imkanımın olduğu bir hayatım olabilirdi. Ama ben o hayatta şimdikinden mutlu olabilir miydim? Şunu kabul etmemiz gerek: Yaşadığımız hayat bizim! Doğrusuyla, yanlışıyla, pişmanlıklarıyla bizim hayatımız! Ve emin olun, dışarıdan ışıltılı görünen birçok hayat içine girdiğinizde o kadar parlak değil. Bunu olmak istediğiniz hayatın intihar oranlarını araştırarak deneyimleyebilirsiniz! Nora! Pişmanlıkların kadını...

Veronika Ölmek İstiyor romanının, hayatının değerini kaybetmek üzereyken anlayan Veronika'sı... Hep öyle değil midir zaten! Bir şeyin değerini asıl onu kaybedince anlarsın. Beklendiği gibi gitmeyen bir hayat. Kaybediş üstüne kaybedişler. Sanki hayatın bize bir garezi vardır, diğer hayatlar yolundayken tüm sıkıntılar bizi buluyordur. Bir filmde duymuştum: "Rutine dönüşen her şey sıkıcıdır aslında. Bu yüzden komşunun bahçesindeki çimen bize hep daha yeşil gelir, her zaman." Sihirli bir kelime var ve her şeyin değerini o belirliyor: BEKLENTİ. Yaşadığınız hayat beklentinizi karşılamıyor olabilir. Bunun için bakış açınızı değiştirecek olan, çaba gösterecek olan yine sizsiniz. İçinde sevgi olmadan sahip olunan bütün hayatlar yetersiz gelecektir emin olun. İnsanlar küçük şeylerle daha mutlu. Sevdiğin zaman o küçük şeyler büyük şeylere dönüşüyor zaten. Beklenti demiştik değil mi? Bir kitabın kaderini bile ne kadar etkiliyor. Bu kitabı ele alalım mesela... O kadar çok popüler oldu ki insanlar ister istemez büyük bir beklentiye kapıldılar ve beklediklerini bulamayınca ortak sonuç: abartılmış bir eser... Kendi adıma öyle düşünmüyorum. Pişmanlıkları olan bir insan olarak benim keşkelerime bakış açımı değiştirdi. Artık hatalarımla barışık yaşayabileceğim. Bu hayat benim kararlarım sonucu bana ait olan bir hayat. Sonuna kadar benim. Her şeyiyle... Hayatımı seviyorum. (Kitabı okumadan önce bu cümleyi kurmazdım mesela.) "-Kimse bizi anlamıyor. +Kimse kimseyi anlamıyor." (s. 150) Bazen öyle anlar olur ki kimsenin bizi anlamadığını, sevmediğini, önemsemediğini düşünürüz. Emin olun kimsenin bizimle derdi yok. Kimse kimseyi anlamıyor aslında. Ve hatta dinlemiyor bile... Sonucunda "İnsan kendini yalnız hissediyor bazen." (s. 282) Ve bu hissediş bizi hayattan soğutuyor. Belki intiharın eşiğine getiriyor. "-Çünkü Nora, bazen öğrenmenin tek yolu yaşamaktır. +Çok acımasızca." (s. 66) Hikayemizin sonunu merak etmiyor muyuz? Bunun için hayatımıza o şansı vermek zorundayız. En iyi jelatinlerle kaplanmış hayatların bile ne zorlukları var... Ve

Sezai Karakoç misali: Zambaklar en ıssız yerlerde açar. Bakmayın yalnızlığınıza, kaybedişlerinize. Kimse sonsuza kadar kazanmış olamayacağı gibi kimse sonsuza kadar kaybetmiş de olamaz. Eserin en sevdiğim yanlarından biri de başkahramanın felsefe okuması. En olmadık yerlerde usta sanatçılardan cümleler çıkıyor karşınıza. Bu kimi zaman

Albert Camus oluyor kimi zaman

Jean-Paul Sartre kimi zaman

Martin Heidegger "Hayat" diye yazmış Sartre bir zamanlar, "umutsuzluğun öte yanında başlar." (s. 269) "Hayallerinin peşinden gitmek için hiçbir zaman geç değildir." (s. 10)

Halil İnalcık kitaplarının çoğunu 80 yaşından sonra yazmış. İnsanın kafasında bir şeylerin oturması otuzlu yaşlarda başlıyor zaten. Hem eserin de dediği gibi: "Nasıl biteceğini asla bilemezsin." (s. 282) Bunun için bile mücadele etmeye değer. Hadi bir karar alalım: "Bizimle mücadele etmeye var mısınız?" Madem oldukça popüler bir eser olmuş, birçoğunuz okumuşsunuzdur o halde. Tartışalım yorumlarda! Hatta incelemeyi paylaşalım birçok kişi bulsun bu fırsatı... Hem unutmayın. Tartışmanın nasıl biteceğini de asla bilemeyiz!