·
291 görüntüleme
Öyle kitaplar vardır ki, elinize alıp daha ilk sayfasıni bitirmeden ürperirsiniz. Olağanüstü hiçbir şey yoktur ama, duyduğunuz yepyeni bir sestir. Kendi kendinize, bu sesin, bu ürpertinin, kitabın sonuna değin sürüp sürmeyeceğini sorarsınız. Gecenin Sonuna Yolculuk'un yarattığı ürperti, okuru, o güne değin, bilmediği, tanımadığı bambaşka bir dünyaya, bambaşka bir iklime, çağırmasından kaynaklanmaz. Okur, kendini sokakta sanır. Çünkü okuduğu sözcükler, cümleler sokağın sözcükleri, sokaktaki adamın cümleleridir. İlk sayfalarda, ne mene bir yazarla karşı karşıya olduğunu çıkaramaz ve nasıl bir yolculuğa çıktığını da ayrımsayamaz. Tıpkı 20. yüzyılın tüm büyük romanlarında, Kayıp Zamanın İzinde, Dava, Şato, Ulysses ya da Niteliksiz Adam'da olduğu gibi.
Ferit Edgü / Nisan 2002
Umurumda da değil hani, turşusunu kuracak değilim ya, okuyanlar düşünsün! Tadına varıp sahip çıkmak isterlerse de... varsın onların olsun! Yine başını salladı çevirmenim, usulca göz kırptı bana. Dil çıkardım ona. Anlaşmıştık sonunda.
Sırıttık birbirimize, çölde susuz kaldıktan sonra yolda bir şişe şarap bulmuş, o da ekşi çıkınca dilini bile değdirememiş, iki eski kafadar gibi. Kolumu uzattım ona, birlikte çıktık yolculuğa, kol kola... gecenin sonuna doğru... bizim gecemizin...
Yiğit Bener
İstanbul, 1 Şubat 2002
Sonsözden....
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.