Beyaz Gemi, Cengiz Aytmatov'dan okuduğum üçüncü kitap. Okuduğum diğer iki eserine (İlk Öğretmenim / Cemile) oranla daha çok beğendim. Şeker Portakalı gibi çocuk hayatını konu alan bir kitaptan sonra Beyaz Gemi'yi okumak çocukların saf, bozulmamış, temiz dünyasını tanımama daha iyi yardımcı oldu. Cengiz Aytmatov'a göre çocukluk, gelecekteki insan karakterinin tohumudur. Şu yaklaşımın doğruluğuna bakar mısınız.. Aytmatov bu eserinde efsane, destan ve masal gibi birçok unsuru kullanmıştır. Kitapta ailesi tarafından terk edilmiş dedesinin yanında yaşamaya mahkum kalmış bir çocuk göreceksiniz. Aslında burada mahkum kavramını kullanmak ne kadar doğru olur bilemiyorum çünkü Mümin dedemiz olabilecek en iyi dedelerden biri. Torununu koruyup kollamaya çalışan bir karakter. Torununu Maral Ana masalıyla büyütür. Henüz ismi dahi konulmadan terk edilmiş olan bu çocuk karakterimiz babasının beyaz gemide çalıştığını düşünmekte ve onun yanına gidebilmek için balık olmak gerektiğini kendine inandırmaktadır. Fakat işte dedim ya çocuk dünyası.. Saf, temiz, masum. Hatta o kadar saf ki kendinin balık olup yüzebileceğine inanacak kadar. Aslında bu yazdıklarım spoiler olur mu bilmiyorum fakat zaten kitabın daha ilk sayfalarından çocuğun nasıl bir sona erişeceğini anlayabiliyorsunuz. Her ne kadar başlarda kitabın sonunu tahmin edecek cümlelere rast gelseniz bile kitabın sonunda yine de üzülmeden edemiyorsunuz. Okuduğum için asla pişman olmadığım ve hatta birçok insana rahatlıkla önerebileceğim güzel bir kitaptı. Hepinize tavsiye ediyorum.