İlk incelememe ''her kitap insandan bir parça barındırır.'' diyerek başlamak istiyorum. Benim bu yolculuğumdaki amacım da olabildiğince çok, farklı parçalar biriktirip yaşamımı ve dokunduğum yaşamları zenginleştirmek. Ne buldum peki 72. Koğuş'ta insana dair? Bir trajedi. Kitabın arkasında Orhan Kemal'in insana ve onun onuruna dair inancından bahsediyor. Lakin kitabın içerisinde bu ikisi de harcanıyor acımasızca. Kitapta nasıl bir davranış var ki karşılığı hinlik olmasın, nasıl bir tutum sergilenmedi ki karşılığında maraz doğmadı. Peki bu mu insana dair keşfimiz yani insanın her daim içindeki kötülüğe olan meyline yenik düştüğü mü? Yani biraz evet ama farklı şeyler de var. Bir trajedinin en güzel ve çekici tarafı çok güçlü duygu ve düşüncelerden oluşmasıdır. Bu duygu veya düşünce kitaptaki yolculuk boyunca -biraz yıpransa da- kendini korumayı başarır. Bu bize insana dair bazı şeylerin ne kadar güçlü ve derin olduğunu gösterir. İçimizde bu tür gizli güçler barındırdığımızı hatırlatarak hayata karşı bir nebze umut tazelememizi sağlar. Evet, edebiyatın bir işlevi de budur: Bilinmeyenlerle dolu hayatımızda, hayata dair umut tazelemek. İşte hayat nedir cart curt bunlar sonraki sorular kitaba dönelim artık. 72. Koğuş'un bize hatırlattığı veya öğrettiği insana dair derin ve güçlü duygu ve düşünce ne peki? Ben buna nacizane fikrim olarak umudun ne kadar yakıcı ve yıkıcı bir şey olduğu diyeceğim. Kitaptaki her karaktere ait umut zerresi onun insanlığını biraz daha yok etti. Ne kadar Kaptan'ın umudu masum iyi bir umut gibi gözükebilir fakat nasıl ki diğerlerinin umudu onları vahşileştirip 2 boyuta indirgediyse, Kaptan'ın umudu da onu saflaştırıp 2 boyuta indirgemiştir. Her iki taraf birbirine ne kadar zıt görünse de iki tarafın da varlığı yekpare umuttan başka bir şey değildir. Bu umudun insan için derin ve güçlü bir duygu olduğunu gösteriyor tabi ki ama bu derin ve güçlü duyguyu kontrol edebilme kabiliyetine sahip olmayan insanları da nasıl 'maymun'a çevirdiğini de gösteriyor. Evet tabi ki umudun yegane işlevi yakıp, yıkmak değil ama bu koşullarda yani hayattan hayatta kalmak ve üremek dışında bir şey elde edememiş, belki bu şekilde yetişmek zorunda kalmış insanların elindeki son kalan parça olduğunda yakıp yıkmaktan başka işlevi de var mıdır bilemem. Belki de bu da başka bir kitabın konusu olur. Neyse ilk inceleme böyle olsun. Klavyede derinleşmeye alışık değilim.

72. KoğuşOrhan Kemal · Everest Yayınları · 20205,6bin okunma

·

42 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Enes Toktaş