Arabşah, elbette ki Timur'un son saatleri hakkında farklı şeyler yazmıştı. Son anında bile, Şam'da yurdunu yuvasını yıkan bu adama karşı duyduğu derin nefreti yenememişti. Kitabında Timur'un öldüğü bölümün başlığı, "O Mağrur Zorbanın Burnu Nasıl Yere Sürtüldü ve Cehennemin En Karanlık Kuyusuna Atıldı" olarak adlandırılmıştı. Nesri, hep olduğu gibi, tumturaklı ve haşindi: "Yüreği çatladı, ne servetinin ne de çocuklarının bir faydası olmuyordu; sonra kan kusmaya başladı, esef ve tövbeyle yumruklarını dişliyordu. Ölümün sakisi ona acı şerbeti sundu ve o güne kadar inkar ettiği şeyi artık aklı keser oldu; cehennemin lanetini görünce imanından medet umdu, ama nafile; aman diledi, ama veren olmadı ve ona şöyle denildi: 'Göç, ey o habis bedendeki habis ruh; göç, ey rezil, günahkar ruh, kaynar kazanların, irinli kanların, kendin gibi günahkarların içine düş.' Öyle bir öksürüyordu ki deve boğazlanıyor sanılırdı; suratında renk kalmamıştı; yuları gerilmiş deve gibi ağzı burnu köpürüyordu; ona eza eden melekler ah bir görülseydi; günahkar ruhu nasıl büyük bir keyifle hırpalıyorlar, evini barkını dağıtıp hafızalardan siliyorlardı... Sonra Cehennemden at kılından yapılmış giysiler getirdiler, ıslanmış keçeden lif çeken şiş gibi ruhunu çekip aldılar; oradan, lanetlenmek ve cezasını çekmek üzere Allah katına havale edildi; işkence hiç durmadı; Allah'ın cehennemi azabı hiç dinmedi."
Sayfa 424 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.