İrade, bu iki momentin birliğidir: Bu, kendi üzerine dönmüş ve böylece evrenselliğe yükselmiş özelliktir, yani bireyselliktir. Ben'in oto-determinasyonu demek, Ben'in kendi kendisini hem Ben'in inkarı olarak, yani belirlenmiş ve sınırlandırılmış olarak ortaya koyması, hem de buna rağmen kendi kendisi olarak kalması, yani kendi kendisiyle aynılığı ve evrenselliği içinde kalması ve, nihayet, determinasyonunda kendi kendisinden başka hiçbir şeye bağlı olmaması demektir. Ben, kendisini, kendi kendisiyle negatif ilişkisi içinde belirler ve bizzat bu ilişkinin karakteri, onu bu spesifik determinasyona karşı kayıtsız kılar, bunun kendi özüne ait ve idesel bir determinasyon olduğunu bilir; onu yalnızca bir imkan olarak kavrar; bu imkan onu bağlamaz, o yalnızca bu imkanın içinde bulunur, çünkü oraya konulmuştur. İşte, irade özgürlüğü budur ve bu, iradenin kavramını yahut cevherini, deyim yerindeyse, ağırlığını oluşturur; tıpkı ağırlığın cisimlerin cevherlerini oluşturması gibi.
Sayfa 51 - SümerKitabı okudu
·
22 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.