Ağlamaksa ağladım. Bağırmaksa bağırdım. Uykusuz kaldım.Aç kaldım. Aptal gibi çok ağır ilaçlar da aldım. Sabah akşam hiç durmadan tasarladım gitmeyi. Her şeyi, her şeyi unuttum. Tarihler, hedefler, verdiğim sözler, nereye nasıl gideceğimi unuttum. Ne yapacaktım, ne oldu, ne bitti, hepsi hepsi. Yetmedi mi ? İhtiyarladım, çirkinleştim.Beni kimse sevmesin istedim. Saçlarım uzadı, yapmam gerekenler birikti. Her şey üst üste bindi. Cildim soldu, gözümün feri söndü. Daha yetmedi mi ? Aramaksa aradım. Yazmaksa yazdım. Sokak köpekleri gibi titreye titreye dolaştım. Ayaklarım şişti, düştüm dizlerimde morluklar, bin parça yara. Bugün uyandığım yeni bir gün dedim. Bu yeni bir sayfa dedim. Kendime tokat bile attım. Ama aynı gün, aynı yırtık sayfa işte. Üstü karalı, altı çizili onca hatıra yüzüme yüzüme tükürdü. Parka gidip biraz temiz hava teneffüs edince, saçlarımı kesip tırnaklarımı yiyince, resim yapmayı, örgü örmeyi öğrenince geçer sandım. Diktiğim ne varsa söküldü. Doldurduğum ne varsa döküldü. Silmekse sildim ama izi kaldı, iz bıraktı. Yetmedi mi ? Herkes unutmuş, unutulup gidiyormuş demek. Hayat böyle de sürüp gidiyormuş dedim. Anlattılar, bak olunmaz değilmiş dedim. Pansumansa pansuman işte ama oluk oluk kan sızdı, yumruğumu sıktım. Ayaklarımı yere bir kere daha çok sağlam bastım. Ama bastığım yer boşlukmuş. Benim boşluğuma denk geldi işte. Yenilgiyse yenilgi. Yetmedi mi ?