Hayatınızda ki ilişkiye ya da ilişkilere bakacak olursanız. Başta hep ilgi ve alaka gördüğünüzü, sevildiğinizi hissettiğinizi, şımartıldığınızı, ufak ufak mutlu edildiğinizi hatırlarsınız. Ama bu sadece ilk aşamalarda oluyor. Sonrasında karşı tarafı sevdiğinizi bir kenara koyup ilişkinize bakarsanız. Ne o ilk başta verilen sözler tutulmuş, ne baştaki ilgi kalmış ne de umursandığınızı hissetmiyorsunuzdur. Bu genel olarak tüm ilişkilerde böyle sadece sevdiğimiz ya da aşık olduğumuz için her şeyi görmezden gelmeye içinize atmaya alışkanlık haline getirmiş oluyoruz. Peki aşık olunca ya da sevince otomatik olarak aptal konumuna mı getiriliyoruz? Fikirlerinizin önemi kalmıyor mu? Ortada bir ilişki var diye 3. 4. Plana mı atılmak mı ilişkinin şartları? Bir kere evet diyince her şeyi kabul ettiğimiz anlamına mı geliyor? Niye kendimizi düşünemiyoruz da hep karşı tarafı düşünüyoruz?