Kötülüklerin büsbütün egemen olduğu, Namussuz bir çağ bu biliyorsun.
Canım 
Cemal Süreya 'nın yukarıdaki dizeleri insanoğlunun elinin değdiği her döneme o kadar uyuyor ki başlıkta ona yer vermek istedim. Sağımız, solumuz, önümüz, arkamız kötülük... Kötülüğün kol gezdiği bu hayat yolculuğunda iyi olan ve iyi kalmaya çalışan o güzel yürekli insanlar olmasa halimiz nice olurdu? İşte kimseye karşı kötülük beslemeden, kendi yolunda ilerleyen, gerçek dostluğun ne olduğunu yaşayarak gösteren iki güzel insan: George ve Lennie.
Bu güzel eseri ilk kez 10 yıl önce okumuştum. Kitabın sonu beni o kadar etkilemişti ki, birkaç dakika yerime mıhlanmış vaziyette gözlerim kitaba, aklım derin düşüncelere dalmıştı. Beni böylesine çok etkileyen bir eseri, 1000Kitap'ta okuduklarım kısmına eklemeyi unuttuğum için, bu vesileyle tekrar okumak istedim.
Hiç gerçekleşmeyeceği bilinen ama yine de kurulan hayaller, her yeni günde bu hayallere duyulan umutlar ve bunların anlatılması istendiği için sürekli dile getirilmesi... 
Edip Cansever'in de dediği gibi "Umudu dürt, umutsuzluğu yatıştır."
George ve Lennie de aynısını yapıyorlar. Yersiz, yurtsuz, başkalarının çiftliğinde yorulmadan, usanmadan çalışıp kendi çiftliklerini satın alacakları güzel günlerin hayalini kuruyorlar. Onlar bunu umut ederken o hayal, bizim de hayalimiz oluyor. Sanki onlar gerçekten var olmuşlar gibi mutlu olmalarını istiyoruz. Çünkü var oldular ve hala varlar. Çünkü bu hayatta her türlü zorluğun karşısında yılmadan hayal kuran, umut eden milyonlarca George, milyonlarca Lennie var. Belki biz de onlardan biriyiz, kim bilir...
İncelemeyi kitaptan alıntılarla bitiriyorum. Herkese keyifli okumalar dilerim. Kitapla kalın.
"En başından beri böyle olacağını biliyordum. Ama bana o kadar çok anlattırdı ki, olacağına inanmaya başlamıştım." (s.97)
Hani bazen olur ya; yaşanan o an yerleşti kaldı ve tek bir andan çok daha uzun bir süreye yayılıp geçmek bilmedi. Sesler durdu, hareketler durdu, bütün bunlar tek bir andan çok ama çok daha uzun sürdü. (s.95)
Kimsesi yoksa delirir insan. Kim olduğu hiç önemli değildir, yeter ki yanında biri olsun. İnan bana, insan fazla yalnız kaldı mı, hastalanır. (s.76)
Önemli olan konuşmaktır. Bir başkasıyla birlikte olmaktır yalnızca. Hepsi bu. (s.75)
"Yol arkadaşlığı yapan o kadar az ki. Nedenini bilmiyorum. Belki de bu kahrolası dünyada herkes birbirinden korkuyor." (s.40)
··
486 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.