Tüm bunların sonucunda seni affetmem gerekiyor. Affetmek zorundayım. Bu mektubu senin yüreğine acı vermek için değil, kendi yüreğimden acıyı sökmek için yazıyorum. Kendi iyiliğim için affetmeliyim seni. İnsan sürekli olarak koynunda bir yılan besleyemez, her gece kalkıp ruhunun bahçesine diken tohumları ekemez. Bana birazcık yardım edersen seni affetmem hiç de zor olmayacak. Eski günlerde bana tüm yaptıklarını hep kolayca affettim. O sırada bunun sana bir yararı olmadı. Ancak yaşamında hiçbir leke olmayan insan günahları affedebilir. Ama utanç ve yüz karası içinde bulunduğum şu sırada durum farklı. Şimdi seni affetmem sana çok şey ifade etmeli. Bir gün ne demek istediğimi kavrayacaksın. Bunu erken de fark etsen, hiç fark etmesen de, benim yolum açık. Yüreğinde benim gibi birini mahvetmiş olmanın yüküyle yaşamayı sürdürmene izin veremem. Bu düşünce seni aldırışsız bir kayıtsızlığa da itebilir, hastalık derecesinde bir hüzne de.
Sayfa 93Kitabı okudu
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.