Sokağımızda büyük ırk bir köpek var. Kolay kolay doymaz, çok yemesi lazım. E sokakta köpek çok olunca yeterince doymuyor. Geceleri havlar bazen. O havladığında ona hep ekmek atarım pencereden. C.üssesinden dolayı korkarım yaklaşamam ama yine de aç uyumasın diye geceleri onu beklerim. Annemden habersiz ekmek veririm ona. Uzaktan severim onu. Korksam da yine de zarar veremem ki. Ben beni ısıran kedime bile vuran birisi değilim. O yüzden çok kırarlar beni. Benim canımın bir hükmü yoktur bazılarında. Ben beni kıran insanı kendimden çok düşünürüm, onun iyiliğini isterim çoğu zaman. Beni kırabilen kişi canımdandır çünkü. Ben izin veririm beni kırmasına. O da çekinmeden kırar kalbimi. Bazen bir kelime, bazen bir surat ifade parçalar yüreğimi. Söküp atarlar bazen kalbimi yine de benim kırgınlığım bir hiçtir onların gözünde. Öyle kolay kırılırım ben işte. Tamirini de kendim yaparım yine. Her bir santimine kendim yarabandı yapıştırırım. Sevdiğim insanlara kendi başıma küser, kendi başıma barışırım ben. Beni kırmak için taktiğe falan gerek kalmaz. En sevdiğim oyuncağı elimden alsalar içim yana yana yine gülerim ben. Sevdiğim insana bağıramam, onun kalbini kırmak için çabalayamam ben. Onu kırdıkça kendimi daha çok kırarım çünkü. Öyle kolay kırılırım ben işte. Öyle kolay kırarlar beni.
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.