Güzel bir kadın, güzel bir ses, güzel bir şiir, güzel bir manzara, güzel... hep güzel...”
“Bütün bunları sevdikçe Allah’ın güzelliğinden bir parça sevmiş oluyoruz yani?”
“Tam da öyle. O’nun haricinde bir şey sevemeyiz çünkü. Bütün ırmakların denize akması, bütün damlaların denizi özlemesi gibi.”
“Seven bir damla, sevilen bir deniz?”
“Seven kul, sevilen sultan da diyebilirsin. Bütün kullar sultana yakın olmak isterler. Her damlanın şu ya da bu şekilde denize koşması gibi.”
“Sevilenin seveni kendine çekmesi gibi de... Peki bu yakınlığın sınırı nedir?”
“Sınır yoktur. Sır vardır. Sır, birinin diğeri için yok olmasıdır.”
“Feda olmak yani?”
“Hayır aslına dönmek, vatanına dönmek... Belki de kendisi olmak!..”
“Kendini bilen Allah’ı bilir, buyrulmasındaki hikmet gibi desenize. Hani seven, sevgili için feda olunca kendisi olur; aradan ikilik, sen-ben kalkar seven ile sevilen aynileşir ve seven sevgilide ebedilik bulur; onun gibi... Bu durumda âşık, maşuku için öldüğünde gerçek aşkı bulmuş oluyor herhalde!?”
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.