Eveeet, hazırsak başlıyoruz! 15 günlük maceranın sonuna geldik. Elimden geldiğince spoiler vermeden bir iki kelam etmeye çalışacağım ama gerçekten çok zor.
Karamazov Kardeşler, bu zamana kadar yaptığım en karmaşık okuma deneyimiydi benim için. Karmaşık diyorum çünkü bu kitapta hissettiklerinizi asla tek bir kelimeyle anlatmanız mümkün değil. Öncelikle şunu söylemek istiyorum ki, yanlış bir okuma oldu kendi adıma. Bu kitabı elime aldıktan ilk 100 sayfa sonra falan fark ettim bunu ve kitapla ilgili ilk hissiyatım da "Sanırım 30'lu, 40'lı, 50'li yaşlarımda bu kitaba yeniden dönmem gerekecek." oldu. Bunun iki sebebi var. Birincisi bu zaten bir klasik okuduğunuzda size buram buram kendini hissettiren bir duygu fakat bu duygu bu kitapta zirveye çıkıyor. İkincisi ise daha önce 
Kumarbaz ve 
İnsancıklar 'ı okumuştum ama Karamazov Kardeşler'e gelene kadar 
Fyodor Dostoyevski ile daha çok yolum vardı, hazır olmadığımı anladım. Benim gibi daha önce özellikle sadece Kumarbaz'ı okuyanlar varsa sondan başlamamanızı öneririm. Gerçekten yazarın eserlerini bir sırayla okumak, kalemine alışmak, hayat hikayesine aşina olmak Karamazov Kardeşler'i anlamlandırabilmeniz açısından faydalı olur. Yine de bırakmak istemedim, bi şekilde kitap beni içine çekti ve gerçekten iyi ki bırakmamışım diyorum şimdi.
Kitap ilk 500 sayfa akmıyor arkadaşlar. Çok yoğun bir karakter analizi, çok yoğun bir betimleme var. Karakterleri o kadar çok unuttum ve o kadar çok başa döndüm ki olayları doğru takip edebildim mi diye defalarca şüpheye düştüm. Ben betimlemelerde zorlandığım için 
Vadideki Zambak 'ı yarım bırakmıştım, bu sebeple gerçekten beni çok yordu. Fakat bu 500 sayfa kitap için gerçekten bir ihtiyaç. Olayların arka planındaki fikriyatı bu sayfalarda veriyor bize yazar.
Kitabı birkaç konu başlığı altında inceleyebiliriz aslında. Gerçekten ne yok ki? Din, felsefe, psikoloji, polisiye... Kurguyu oluşturan unsurlardan sadece birkaçı aslında. Bütün bunlar tek bir kitapta çok güçlü bir biçimde iç içe geçiyor. Özellikle kitabın Büyük Engisizyoncu adlı bir bölümü var ki, evlere şenlik. 5 kere baştan okudum. Bölüm sonunda Dostoyevski'nin çok güçlü bir ateist olduğunu düşünenlere şimdiden selam olsun :) "Gerçekten bu bir kitap böümüyse daha önce okuduklarımız neydi?" diye düşünüyor insan. Dostoyevski kaleminin büyüklüğünü apaçık gözler önüne seriyor burada.
Kitap karakterlerin anlatıldığı o çok yorucu kısımdan sonra bir olay oluyor ve kitap tam anlamıyla başlıyor aslında. Ondan sonrası güllük gülistanlık geçti. Benim de en çok beğendiğim bölümler olan savcı ve avukat savunmalarının olduğu bölümler bu kısımlarda, hatta sonlarda yer alıyor.
Temelde bazı belli başlı karakterler var. Birbirinden tamamen farklı 3 kardeş (Ivan, Dmitri, Aleksey), gerçekten kim olduğu belli olmayan bir uşak (Smeryakov), Gruşenka, Katerina ve bütün yaşanılanların en büyük sorumlusu bir baba (Fyodor Pavloviç Karamazov). Bir de Staretz Zosima var, kitabın ilk kısımlarında yer alıyor. Kitabın en önemli karakteri bence Fyodor Pavloviç'ti çünkü gerçekten de bütün yaşanılanların hem sebebi hem sonucu denilebilir kendisi için. Diğeri ise Aleksey. Dostoyevski kendi önsözünde kitabın ana karakterinin Aleksey olduğunu söylüyor. Aleksey her olayın merkezinde duran ama olaylarla ilgisi çok farklı olan bir karakter.
Baba-oğul, kutsal ruh, bu gibi çatışmalar bana kitabın fikri alt yapısı açısından çok anlamlı geldi. Kitapla ilgili beni en çok hayal kırıklığına uğratan şey ise sonu oldu. Bi şekilde böyle olmayacak diyordum ve oldu.
Baba, aile, sevgi kavramlarını, bir çocuğun çocukluk dönemi yaşantılarının yetişkinliğine nasıl sirayet ettiğini değme psikologlara taş çıkartırcasına anlatan ve bunu muazzam bir kurgu içinde veren bir yazar Dostoyevski. Gerçekten okuyucuyu alıp duvardan duvara çarpıyor, okuyucuyla adeta bir kedinin fareyle oynadığı gibi oynuyor. Ben sanırım bu durumdan her ne kadar yorulsam da bir yandan da aşırı zevk aldım.
İyi ki okumuşum. Okuyacaklara şimdiden sabırlı ve keyifli okumalar:)
·
53 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.