İblis'i bularak ona diyeceğim ki:
"Bana bak!... Galiba sen bunadın. Eski zeka ve şeytanetin dört, beş asırdan beri görülmüyor. İsa'nın gavurcukları yeryüzünde seni fersah fersah geçtiler. Böyle giderse Hristiyan olmayan diğer kavimler gibi, sizin tâifeye de bu dünyada ekmek kalmayacak. Hızır'ı bekledik... Mehdi'yi bekledik... Mesîh'i bekledik; hiçbiri gelmedi. Hatta bizi Hristiyan istilâsına karşı teselli edecek Ye'cûc Me'cûc'lere' de râzıyız. Bunlar da gavurların korkusundan Kaf dağlarının ötesinde, birer deliğe gizlenmişler. İnsaniyeti hiç olmazsa çektiği eziyetlerden kurtaracak bir Deccâl, bir Dâbbetülarz bile yok. Bari sen gel. Hristiyan zulümlerini gördükten sonra biz senden daha az nefret ediyor, sana daha az lanet okuyoruz. Şerîatımızda ehven-i şerreyn' tercîh olunur. Şimdi zâtın gavurlara nisbetle şerr-i ahafftır. Sen yalnız zayıf îmânlara musallat olarak sahiplerini dalâlete düşürüp, doğru yoldan çıkarmayla yetinirsin. Haleflerin ve gâlip rakîblerin olan İsevîler -senin iğvâlarından daha melûn- propagandalardan başka, göklerin üstünden denizlerin dibine kadar her yere ölüm saçıyorlar. Meded yâ İblis, meded!"
Sayfa 52
·
536 görüntüleme
"Tip ilminde bir tedâvî-yi bi'l-ayn' vardır: Âfeti doğuran, meydana çıkaran sebeple tedâvî. Mesela zâtürrieyi buzla iyileştirme gibi. İblis'i dinin daha zararlı düşmanlarına karşı istihdam etmek de bir nevi tedâvî-yi bi'l-ayn ve binâenaleyh hepimize deyndir.”
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.