geceleri uyuyamıyorum, gündüz çalışamıyorum; bir ağlama nöbeti tutuyor sonra... şuraya ne yazsam boş, sanki bir boşlukta nedensiz savruluyorum. kelimelerim anlamsız yaşadığımız acı karşısında. o çocukları, kızının cansız elini tutan babayı, çığlıkları, çöken binaları, bir itfaiye erinin omuzundaki kediyi nasıl unutacağız, nasıl geçecek bu iç acısı, nasıl toparlanacağız ülkece?.. geçmiş olsun demeye utanıyorum; uyumaya, yemek yemeye, sıcak bir şey içmeye, tebessüm etmeye utanıyorum... başımız sağ olsun...
·
109 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.