O gelmiyordu benim sokağıma. Uğramıyordu limanıma. Ben en çok buna üzülüyordum. Ya bana ayıracak vakti yoktu ya da kalbinde yer verebileceği yeterli bir alan..
En çok da bundan korkmuşumdur zaten hayatta. Bir insanın kalbinde yer sahibi olamayacak kadar hiç hissetmekten..
Ve bir türlü yenemedim bu korkumu. Kalıcı hale geldi artık bende bu korku, kabullendim. Bir insanın kalbinde bir yere sahip olamayacak kadar hiç hissetmenin acısını izah etmeme imkan yok. Bir insanın kalbinde size ait bir yerin olmamasıdan iyidir, size ayırabileceği vaktinin olmaması.
Sayfa 54Kitabı okuyor
·
80 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.