Arthur Schopenhauer'ın bu sözüyle başlamak istedim incelememe.
Zira eserin ana fikrini bir cümle ile anlatmak isteseydim daha iyi bir cümle kuramazdım diye düşünüyorum.
Bir şeyi fark ettiniz mi?
Birine kıymet verdiğinizi hissettirdiğiniz anda onun gözünde giderek basitleşmeye başlıyorsunuz. Çantada keklik olma durumu gibi sanki... Bu sevgi sıradan bir
Birisine gerçekten değer verdim. Bunu ondan gizlemedim. Çantada keklik yerine koyacak en son insan o olur diyordum, beni yalanladı. Sevmek fikrinden soğudum. İronik olan Schopenhauer çok seviyor olması.