Hedefler de tehlikeli aslında. Lisede tarih hocam bize şey derdi hep: "Çocuklar hedeflerinize dikkat edin, çünkü gerçekleşebilirler" diye. Sonra Kartaca generali Hannibal'ın hikayesini anlattı. Hannibal, Kartaca ordusuyla dönemin en güçlü ordularından Roma ordusunu defalarca yeniyor. Bu onun çocukluk hayali Roma'yı yenmek. Yeniyor yenmesine ama bunu yapmak için o kadar çok kaynak harcıyor ki Kartaca çöküyor ve tarihten siliniyor. Hedefini gerçekleştirmesi bir nevi sonu oluyor. Bizzat deneyimledim bunu, üniversite sınavına çok çalıştım hedefimi gerçekleştirmek çok istedim ve gerçekleştirdim ama psikolojik sağlığımdan oldum. Toparlamak yıllarımı aldı hala toparladım mı bilmiyorum. Toparlamak için bende felsefeye daldım işte. Diyorum keşke bazı hedeflerimi gerçekleştirmeseydim diye. Hedef belirlemekten korktum bir süre sonra anladım ki gerçekten her şey boş iş. Sonra hedefimi sevdiğim insanlarla güzel vakitler geçirmek ve hayatımı böyle anılarla doldurmak olarak belirledim. Çünkü 21 yıllık hayatımda bile geriye baktığımda gerçekleştirdiğim hedeflerim vb. şeyler asla gözükmüyor. Sadece aklımda sevdiğim insanlarla yaşadığım anılar geliyor aklıma. Böyle olunca da hayatımı bunun üzerine inşa etmeye başladım. Diğer her şey çok boş geliyor artık bana. Bilmiyorum bu çare olur mu ama şimdilik olur gibi geliyor bana, belki sana da faydası dokunur. Belki de hayatımızı illa büyük ideallere adamak zorunda değilizdir.