Sumru: Acaba gelecek 25 yılda neler olacak bu ülkede?
Ahmet: Söyleyeyim. olacak olanları mı, olmasını istediklerimi mi?
Sumru: Bu hangi filmden?
Ahmet: Henüz çekilmemiş bir filmden.
25 yıl sonra biz senle belki yine Benusen'de surlara çıkarız. Ama biraz yaşlanmış oluruz.
Senle beraber bütün Karadeniz'in etrafını bisikletle dolanırız.
Batum'da çaça (chacha) içer, Gürcü şarkıları dinleriz.
Sovim'de Mayakovsky'nin evine götürürüm seni.
Yaltalı Dr. Chekov'dan öyküler okuruz.
"İçelim ve birbirimize 'sen' diyelim" deyip, Moskow-Petrushki treninde votka içeriz.
Varna'da "Karşı kıyıdan sesleniyorum, sesimi işitiyor musun Mehmeet, Mehmett?" deyip, Nazım'ı yâd ederiz.
Sonra haritayı açarız, gözümüzü kapatırız, parmağımı koyarız bir noktaya, derim yürü. Dünya haritasına.
Sonra ben belki politikaya atılırım. Ama sadece ulaştırma bakanı olurum, ha. Bütün ülkeyi demir yollarıyla döşerim. Sadece Batı'dan Doğu'ya değil Doğu'dan Karadeniz'e, Karadeniz'den Akdeniz'e uzun uzun demir yolları yaparım.
Sonra, her bölgede yok olmakta olan diller ve kültürlerle ilgili enstitüler kurulmuş olur.
Sonra, sonra belki her şey değişmiş olur.
Sonra çalışma saatleri 5 saat olur.
Sonra 30 yıldır bu içinde bulunduğumuz çatışma ortamıyla ilgili hakikatleri araştırma komisyonları kurulmuş olur.
Sonra...
Ne çok sonra var, değil mi?