Dünyanın gözündedir sendeki bunca değer,
Daha güzel yapamaz onları akıl, yürek;
Ruhların sesi olan tüm diller seni över, Düşmanlardan da övgü alır bu çıplak gerçek.
Baş tacı edilirken dış varlığın dışardan, Diller senin hakkını sana verirken önce, Vazgeçerler övgüden, şatafatlı laflardan Gözün gösterdiğinden ötesini görünce.
Senin can evindeki güzelliğe göz atar Ve yaptığın işlerle kıyaslarlar da onu,
Gözleri iyi ama, bu görgüsüzler katar Güzelim çiçeğine iğrenç ot kokusunu.
Ama yakışmıyorsa kokun görünüşüne:
Nedeni, orta malı olmandır ele güne.
Those parts of thee that the world’s eye doth view Want nothing that the thought of hearts can mend;
All tongues, the voice of souls, give thee that due,
Uttering bare truth, even so as foes commend.
Thine outward thus with outward praise is crowned;
But those same tongues that give thee so thine own In other accents do this praise confound
By seeing farther than the eye hath shown.
They look into the beauty of thy mind, And that, in guess, they measure by thy deeds;
Then, churls, their thoughts, although their eyes were kind,
To thy fair flower add the rank smell of weeds.
But why thy odour matcheth not thy show,
The soil is this – that thou dost common grow.
LXIXKitabı okudu
·
235 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.