Benim hikâyemde görüldüğü gibi, anne-çocuk bağıda erken kopma ve kesintiler bizlere henüz gebe kalınmadan çok önce başlayabilmektedir. Etkileri ise bilinçaltımızda kalmakta ve reddedilme veya terk edilme duygularıı anmsatan olaylarla tetiklenebilen somatik bellek olarak bedenimizde yaşayabilmektedir
Bu meydana geldiğinde kendimizi kendimizle tamamen uyumsuz hissedebiliriz. Düşüncelerimiz çok baskın, bunaltıcı hâle gelebilir ve bedenimize akan duygular sebebiyle kendimizi bunalmış hatta korkmuş hissedebiliriz. Travma çok önce gerçeklestiği için genellikle bizim bilinçli farkındalığımızn ötesinde bir yerlerde sakhı kalmış hâldedir. Bir sorun olduğunu biliriz ancak "ne olduğu" yla ilgili kısmıı anımsayamaz, tanımlayamayız. Bunun yerine, kendimizde sorun
olduğunu zannederiz, içimizde bir şeyin "bozuk veya eksik" olduğu kanısıa varırız. Korku ve endişe duyduğumuzda kendimizi güvende hissetmek için sıklıkla çevremizi kontrol etmeye çalşırız. Bunun sebebi küçükken yok denecek kadar az miktarda kontrolümüzün olması ve hissettiğimiz yoğun duygular için güvenli bir yer yok gibi görünmesinden kaynaklanır. Bu modeli bilinçli bir biçimde değiştirmediğimiz sürece bağlanma sorunları nesiller boyu birbirine aktarılarak
devam edecektir.
Sayfa 45Kitabı okuyor
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.