F.: "İnsandan geriye kalan": İnsandan geriye kalan youtu.be/gNkakT2EMzM İnsandan geriye kalan., Şu hayatta yitip giden ne varsa, insan hayatının tezahürü gibidir. Her akşamüstü batmaya evrilen güneş, baharda kıvrım kıvrım akan nehirler, bir gece sabahı bekleyen mum, çatlayan duvarlar ve nihayet mazide kalan hatıralar. Neden hiçbir şey yerinde durmuyor ve neden değişiyor her şey durmadan! Ayaklarını basarak zemine, onun kaymasını kim durdurabilir? En güzel anları kim cebinde ya da eski bir sandıkta saklayabilir? Falanca zamanda Hindikuş dağları ardında bir padişah yaşarmış, ama kim bilebilir? Kimse, varlığın deveranına bir neden bulamıyor. Küçükken büyümenin ne kadar güzel bir şey olduğunu tahayyül ederdin. Büyüdün ve çocuk olmak istiyorsun yeniden. İnsan daima bir zamanın akışında, olmak istediği yerde değil. İnsan ait olduğu yeri bulana dek gurbettedir, diyordum hani. Bu dünyada aidiyet, belki de eski bir rivayetten ibaret. Tükeniyor zaman; insan tükeniyor. Kederle, hasret ve umutla dişliler arasında öğütülüyor. Kimi farkında ve kimi de farkında değil bunun. Bense, geriye kalan nedir, diye soruyordum kendi kendime. Et mi, kemik mi, eşya mı, sözler mi kalır insandan geriye? Hiçbir şey durmuyor yerinde, her şey yok olup gidiyor zamanın dahlinde. Fakat bir ağacın altında gölgelendiysen ne âlâ. Birine tebessüm ettiysen ve sevgilinin elini tuttuysan heyecanla mesela. Anneciğinin dizine uzandıysan soğuk bir Şubat gününde veya babanla bir kır gezmesinde, delice koşturduysan düzlüklerde. Her şey ama her şey yok olur gider; insandan geriye yalnız hatıraları kalır. Ve seni hatırlayan son kişi öldüğünde, artık sen de ölebilirsin. Kalbî selâm.. Cihan Çetinkaya

İnsandan geriye kalan

youtu.be/gNkakT2EMzM İnsandan geriye kalan., Şu hayatta yitip giden ne varsa, insan hayatının tezahürü gibidir. Her akşamüstü batmaya evrilen güneş, baharda kıvrım kıvrım akan nehirler, bir gece sabahı bekleyen mum, çatlayan duvarlar ve nihayet mazide kalan hatıralar. Neden hiçbir şey yerinde durmuyor ve neden değişiyor her şey durmadan! Ayaklarını basarak zemine, onun kaymasını kim durdurabilir? En güzel anları kim cebinde ya da eski bir sandıkta saklayabilir? Falanca zamanda Hindikuş dağları ardında bir padişah yaşarmış, ama kim bilebilir? Kimse, varlığın deveranına bir neden bulamıyor. Küçükken büyümenin ne kadar güzel bir şey olduğunu tahayyül ederdin. Büyüdün ve çocuk olmak istiyorsun yeniden. İnsan daima bir zamanın akışında, olmak istediği yerde değil. İnsan ait olduğu yeri bulana dek gurbettedir, diyordum hani. Bu dünyada aidiyet, belki de eski bir rivayetten ibaret. Tükeniyor zaman; insan tükeniyor. Kederle, hasret ve umutla dişliler arasında öğütülüyor. Kimi farkında ve kimi de farkında değil bunun. Bense, geriye kalan nedir, diye soruyordum kendi kendime. Et mi, kemik mi, eşya mı, sözler mi kalır insandan geriye? Hiçbir şey durmuyor yerinde, her şey yok olup gidiyor zamanın dahlinde. Fakat bir ağacın altında gölgelendiysen ne âlâ. Birine tebessüm ettiysen ve sevgilinin elini tuttuysan heyecanla mesela. Anneciğinin dizine uzandıysan soğuk bir Şubat gününde veya babanla bir kır gezmesinde, delice koşturduysan düzlüklerde. Her şey ama her şey yok olur gider; insandan geriye yalnız hatıraları kalır. Ve seni hatırlayan son kişi öldüğünde, artık sen de ölebilirsin. Kalbî selâm..

Cihan Çetinkaya

149 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

F.