Adı yetiyordu yeniden yaşamak için.
İnsan değil sevginin kendisiydi her şeye yetiyordu.
İçi acıyanların ferahı, yanmayanların ateşidir O.
Benim de tut elimden gideyim yolu,
Tut ki hakkıyla sevebileyim seni.
Bırakma düşerim, harap olur gençliğim.
Bak bi nasıl gülüyorlar bana şeytan ve nefsim.
Ben demekten yoruldum, Elif sırrını isterim.
Sen olmadan huzuru mahşerde kederliyim.
Ölümden değil ey sevgili, mesafelerden korkuyorum.
Nefesim kesiliyor , gözlerim doluyor.
Binlerce günah için de bedenim ateş topluyor.
Tut elimden götür beni , Hakk'tan uzak yaşanmıyor.