Ben çoğunluğun aksine bu kitabı sevdim. Çoğunluğun nabzını nasıl tuttun derseniz, herkes mesaj kuruma bir adet “ben bu kitabı sevemedim” cümlesi atıverdi. Varolun.. Sevilmemesini anlıyorum. Galiba biraz hak da veriyorum. Üç ana karakterin üçü de birbirinden sinir bozucu çünkü. Birinin koluma giremezsiniz. Biriyle, “seni anlıyorum, hayat işte, olur öyle” diye konuşmayı içiniz çekmez. Hal böyle olunca, el elde el başta, sürekli “Allah seni kahretsin e mi” diyerek okumaya mahkumsunuz. Kitapta anlatıcı kişi diye biri yok, birileri var. Hepsi birbirine dirsek atıp sözü tek tek alıyor. Kafanız yeterince karışmamış gibi arada yan karakterler de “bi şey diycem..” diye kafasını uzatıyor. Herkese söz hakkı veriyor Barnes’ciğim. Hakkaniyet desen var. İyi de, biz kime inanacağız yahu diye isyan etmeye kalksanız, Barnes lafı yapıştırıyor: “İnanıp inanmamanız bana vız gelir tırıs gider, anladınız mı? Ben size bir özyaşamöyküsü değil, bir görüş sunuyorum, malı beğenmediyseniz başka kapıyı çalın.” Gillian Stuart’a aşık oluyor, evleniyorlar. Oliver, Stuart’ın en yakın arkadaşı, Gillian’a aşık oluyor. Hatırı kalmasın diye Gillian Stuart’ı bırakıp onunla da evleniyor. İşte öyle bir şeyler..Ama bakın ne diyeceğim.. “İnsanlar ruhlarına kadar kırılıyorlar.” Ve Barnes bu kırıklardan içeri bakmayı iyi biliyor bence. Onu okutan da bu. Arada karakterlerden birinin, (kesin Oliver) söylediği şu sözler, kitabın okurla kurduğu ilişkiyi müthiş özetliyor bence: “Bu arabada üçümüz de sıkıştık kaldık ve birisi (sürücü! - ben!) bir dirseğini merkezi kitleme sisteminin düğmesi üzerine dayadı. Böylelikle üçümüz de mesele çözüme kavuşana kadar buradayız. Sizler de buradasınız. Özür dilerim, kapıları bloke ettim, dışarıya çıkamazsınız.” Gerisi Barnes şov. Biraz etimolojik salata, eksantrik küfürler, biraz romantizm kırıcılık, birazdan fazla hayatın karmaşası ve ruhlarımızın perişanlığı.. Seviyorum kendisini. Sıra devam kitabı