Içimdeki tek hayat belirtisi, küt küt atan tek bir şey vardı: Tanrı düşüncesi. Bu düşünce, kelimelere dökülmeyen sessiz bir dua doğurdu ve fısıltıyla da olsa dile dökülmek isteyen ama ifade edilecek gücü bulamayan o kelimeler ışıksız zihnimde dolanmaya başladı.
"Beni yalnız bırakma, Tanrım. Keder çok yakınımda ve yardım edecek kimsem yok."
Sayfa 432
·
11 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.